หาดทรายถูกแสงแดดแผดเผาจนร้อนผ่าว เด็กชายในเสื้อกล้ามมีแต่เหงื่อท่วมตัว เขาอุ้มโลมาสีขาวตัวน้อยที่เกยตื้นขึ้นมาถูกแดดเผาจนตัวขาวซีด พุ่งลงไปในทะเล

คลื่นซัดสาดมา เด็กชายดื่มน้ำทะเลเค็มเฝื่อนเข้าไปอึกใหญ่ แต่เขาก็ยังคงออกแรงส่งโลมาน้อยออกไปจนได้

พอโลมาน้อยสะบัดหาง ก็ทะยานเข้าสู่อ้อมกอดของมหาสมุทร

ปีนี้ เด็กชายใช้ชีวิตในฤดูร้อนผ่านไปบนเรือ คุณน้าของเขาเป็นนักวิชาการวิจัยสิ่งมีชีวิตในมหาสมุทร เด็กชายมักจะติดตามคุณน้าไปเล่นอยู่ที่กราบเรือบ่อยๆ

คุณน้าบอกกับเด็กชาย “เซี่ยจื้อเอ๊ย ระวังนะลูก——มหาสมุทรมองดูสวยงาม แต่อันที่จริงแล้วโหดร้ายอันตรายมาก”

เด็กชายไม่รู้ว่าคำพูดนี้หมายความว่าอย่างไร จนกระทั่งเขาไม่ทันระวังพลัดตกลงไป

คลื่นพาเขาออกไปไกลเรื่อยๆ เขาออกแรงว่ายสุดกำลัง แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ว่ายกลับไปไม่ได้

เขาตะโกนเรียกชื่อคุณน้า แต่ว่าในห้องโดยสารเรือไม่มีคนได้ยิน

เขาหมดแรงกระเสือกกระสน ความโดดเดี่ยวและความหวาดกลัวกำลังจะลากเขาลงสู่ก้นบึ้งทะเล

ทันใดนั้นก็มีอะไรบางอย่างดันเขาขึ้นมา แล้วก็ดันเขาอีกที ดันเขาขึ้นมาสู่ผิวมหาสมุทรอย่างไม่หยุด

เขาได้ยินเสียงร้องเรียก ‘แอ๊——' กำลังก้องสะท้อน เป็นโลมาน้อยตัวนั้น!

เด็กชายกอดครีบหลังของมันไว้ โลมาน้อยพาเขาแหวกว่ายไปในมหาสมุทร ลมทะเลกับละอองน้ำเล็กละเอียดพัดผ่านข้างหูเขาไป นำพาความยินดีและความสบายอกสบายใจมาให้ จนเขาถูกส่งกลับมาบนเรือ

โลมาน้อยตัวนั้นมักจะมาหาเขาเสมอ คุณน้าของเด็กชายพาเขามานั่งเล่นกับโลมาน้อยอยู่บนเรือยาง

โลมาน้อยชอบกัดนิ้วมือของเด็กชายเบาๆ ในตอนแรกเด็กชายก็กลัวเจ็บ แต่เขาพบว่า โลมาน้อยเพียงถูไถเบาๆ เท่านั้น เด็กชายจึงไม่รู้สึกกลัวแล้ว

เขานั่งอยู่ที่ขอบเรือยาง ใช้ปลายเท้าเคาะหัวของโลมาน้อยเป็นระยะ โลมาน้อยคล่องแคล่วปราดเปรียว แต่กลับจงใจยอมให้เขา บางครั้งก็โผล่พรวดขึ้นมา ใช้ส่วนปากกระทุ้งๆ ใส่อุ้งเท้าของเด็กชาย

“เซี่ยจื้อ ที่โลมาน้อยงับหนูเบาๆ ก็แปลว่ามันชอบหนู”

“ฮะๆ ฮ่า งั้นถ้ามันโตขึ้นก็จะกัดผมไม่ได้แล้วนะ เพราะต้องเจ็บแน่เลย!” เซี่ยจื้อลูบๆ หัวลื่นๆ ของโลมาน้อย “ถ้ามันโตแล้ว ยังงับหนูเบาๆ แบบนี้อีก ก็หมายถึงกำลังหยั่งเชิงอยู่ไงละ!” คุณน้ายิ้มพลางกล่าว

“หยั่งเชิงอะไรครับ?”

คุณน้ายิ้มแต่ไม่ตอบ

เซี่ยจื้อแนบหน้าอยู่กับหน้าเย็นเฉียบเป็นน้ำแข็งของโลมาน้อย ตากลมทะเลไปด้วยกัน พูดกับมันเบาๆ “ทะเลโหดร้ายอันตรายมาก แต่ว่าแกอ่อนโยนมาก”

ปิดเทอมภาคฤดูร้อนหมดลงแล้ว เซี่ยจื้อกลับมาที่โรงเรียนก็เอาแต่กลัดกลุ้มไม่มีความสุข คิดถึงแต่โลมาน้อยตัวนั้น

เพื่อเป็นการปลอบใจ บิดาของเซี่ยจื้อจึงพาเขาไปดูการแข่งขันว่ายน้ำเยาวชนรอบชิงชนะเลิศระดับเมือง

เซี่ยจื้อเห็นเด็กหนุ่มคนหนึ่ง ว่ายแหวกน้ำไป รวดเร็วว่องไวอย่างไม่อาจต้านทาน

“พ่อครับ นั่นใครครับ!” เซี่ยจื้อชี้ไปที่เด็กหนุ่มที่ยืนอยู่บนแท่นรับเหรียญรางวัลชนะเลิศ ถามบิดาด้วยความตื่นเต้น

“อ๋อ เขาคือเย่หลิน”

เซี่ยจื้อมองดูเด็กหนุ่มที่ชื่อเย่หลินคนนั้นอยู่นานมาก รอยยิ้มของเขาก็เหมือนโลมาตัวนั้นที่ทำให้กำแพงในใจทลายลง แต่ท่าว่ายของเขานั้นกลับเปี่ยมด้วยพละกำลัง ต่อให้อยู่ในมหาสมุทรอันกว้างใหญ่ ก็ยังคงสามารถฝ่าลมโต้คลื่นได้ดังเดิม

ทั้งดุดัน ทั้งอ่อนโยน