เมื่อเผชิญหน้ากับใบหน้าชาวตะวันออกอันโดดเด่นไม่ซ้ำใครซึ่งฉายแววลึกลับน่าค้นหา คำพูดจิกกัดเต็มท้องของผู้สื่อขาวสาวก็ถูกลืมจนหมดสิ้น

เธอเกิดความรู้สึกดีต่อชายหนุ่มคนนี้อย่างไม่รู้ตัว รอยยิ้มเย็นชาที่มุมปากเพิ่งจะจางลงก็ได้ยินชายหนุ่มชาวตะวันออกคนนี้พูดสิ่งที่เหนือความคาดหมาย

“นายว่าอะไรนะ” หลังจากอึ้งไปชั่วขณะ ผู้สื่อข่าวสาวถึงได้ย้อนถามด้วยเสียงแหลมสูง

ปฏิกิริยาของผู้ชมในช่องถ่ายทอดสดไม่ได้เชื่องช้าเหมือนเธอ พวกเขาเริ่มพ่นคอมเมนต์ด่าทอแล้ว

[FUCK! กล้าดียังไงมาหยามเกียรติดร.จอห์น!]

[หมอนี่ต้องจับไปเผา! ไอ้คนนอกรีต!]

[เดิมทีศาลไม่ควรละเว้นเขาเพราะเห็นแก่ว่าเขายังไม่บรรลุนิติภาวะ! ครั้งนี้พวกเราต้องส่งเขาเข้าคุกให้ได้! รับโทษตลอดชีวิต ไม่ต้องปล่อยตัวออกมาอีกเลย!]

[ไม่ไม่ไม่ เราควรจับหมอนี่ไปโยนทิ้งในเขตปนเปื้อน ให้ร่างกายมันได้ลิ้มรสของการถูกรังสีจากปฏิกิริยานิวเคลียร์กัดกิน!]

[ดร.จอห์นอุปการะเลี้ยงดูเขา ให้การศึกษาที่ดีที่สุดแก่เขา แต่เขากลับอกตัญญู ไม่ควรเกิดมาเป็นมนุษย์เลย!]

ความคิดเห็นรุนแรงยึดกล่องคอมเมนต์ในหน้าจอช่องถ่ายทอดสดในพริบตา

แค่คำพูดสั้นๆ ของจวงหลี่ก็กระตุ้นความโกรธแค้นของทุกคนได้ แต่เขาไม่สนใจเรื่องพวกนี้ เขาชายตามองช่องถ่ายทอดสดแวบหนึ่ง แล้วก็พูดอย่างไม่ใส่ใจ “เข้ามาเถอะ”

เขาเดินนำเข้าไปด้านในที่มืดสลัว โดยไม่ได้สนใจสองคนที่ยืนอยู่หน้าประตูเท่าไร และไม่กลัวว่าผู้สื่อข่าวจะเดินจากไป

ผู้สื่อข่าวสาวกำหมัดรวบรวมความกล้าเดินเข้าไปด้านใน ตากล้องเดินหน้าตึงตามหลังเธอ สายตาของเขาเต็มไปด้วยความเคียดแค้นที่พยายามยับยั้งเอาไว้

ภาพในช่องถ่ายทอดสดเปลี่ยนไปตามฝีเท้าของทั้งคู่

โถงทางเข้าบ้านที่ปรักหักพัง ทางเดินมืดสลัว กำแพงแตกระแหง ล้วนปรากฏบนหน้าจอ นายพลฟอร์ด ผู้บัญชาการสหพันธรัฐนั่งดูการถ่ายทอดสดหน้าจอคอมพิวเตอร์หัวเราะแดกดัน “พอได้รับการดูแลจากคุณ ชีวิตเขาก็ลำบากเหลือเกิน!”

เวลานี้เขาอยู่ที่คฤหาสน์โอ่อ่าหรูหราแห่งหนึ่ง ด้านนอกคฤหาสน์คือท้องฟ้าที่ถูกฉาบด้วยแสงอาทิตย์สีทองและป่าไผ่อุดมสมบูรณ์เขียวขจี สายลมยามค่ำคืนพัดผ่าน ต้นไม้โบกพัดน่าฟังราวกับเสียงกระซิบที่อ่อนโยน

สามารถปลูกป่าผืนใหญ่ชุ่มฉ่ำเขียวขจีได้บนดาวอังคารที่ขาดแคลนพลังงาน เห็นได้ชัดว่าเจ้าของคฤหาสน์นี้มีตำแหน่งทางสังคมสูงส่งแค่ไหน

“ตามหาตัวตั้งนาน ที่แท้เส้นผมบังภูเขานี่เอง” เสียงทุ้มต่ำพูดอย่างระอา

นายพลฟอร์ดรินไวน์ใส่แก้ว แล้วยื่นให้อีกฝ่าย พร้อมกับเกลี้ยกล่อมเบาๆ “ครั้งนี้คุณใจอ่อนอีกไม่ได้แล้ว การที่คุณให้อภัยเขาครั้งแล้วครั้งเล่า มันกลับทำให้เขาร้ายกาจยิ่งกว่าเดิม สำหรับบัวใต้น้ำประเภทนี้ควรไปลิ้มลองรสชาติของชีวิตในคุกมากกว่า”

“ลองดูไปก่อนเถอะ เพราะยังไงซะเขาก็เป็นเด็กที่ฉันเลี้ยงมากับมือจนโต” มือที่ผอมเรียวจนเห็นข้อกระดูกชัดเจนยกแก้วไวน์มาที่ริมฝีปาก แต่ก็ไม่ดื่มสักที

ไม่ต้องสงสัยเลย ชายวัยกลางคนที่หมดอารมณ์ลิ้มรสไวน์ผู้นี้ก็คือดร.จอห์น

เขามีเชื้อสายนอร์ดิกขนานแท้ รูปร่างสูงใหญ่ ผมสีทองกลายเป็นสีเงินเพราะการทำงานอย่างเหน็ดเหนื่อยมาหลายปีแล้ว โครงหน้าที่หล่อเหลาก็เต็มไปด้วยริ้วรอยแห่งกาลเวลา

แต่แววตาของเขากลับมุ่งมั่น จ้องมองจอภาพโฮโลแกรมตาไม่กะพริบเพื่อสำรวจดูว่าสิบปีที่ผ่านมานี้ลูกบุญธรรมของเขาใช้ชีวิตอยู่ยังไง

พอเห็นสีหน้าห่วงใยเล็กน้อยของดร.จอห์น นายพลฟอร์ดก็ถอนหายใจอย่างอดไม่ได้

“ครั้งนี้ปล่อยเขาไปไม่ได้อีกแล้ว พวกเราต้องจับตัวจวงหลี่มาดำเนินการ! เขาต้องชดใช้ให้กับการกระทำของตนเอง คุณคือความหวังของมวลมนุษยชาติ ไม่ควรโดนดูหมิ่นเหยียดหยามแบบนี้!” ดร.ฟอร์ดแสดงจุดยืนของตนเองอีกครั้ง

แต่ดร.จอห์นก็ยังยืนยันคำเดิม “ลองดูก่อนเถอะว่าเขาอยากพูดเรื่องอะไรกันแน่”

ทั้งสองคนจ้องมองจอภาพโฮโลแกรม ในเวลานี้ภาพที่สั่นไหวไม่หยุดก็หยุดนิ่งสักที

จวงหลี่เดินเข้ามาในห้องที่มีพื้นที่กว้างใหญ่ซึ่งสร้างด้วยโลหะสีเงิน เป็นห้องแล็บที่เต็มไปด้วยอุปกรณ์ที่ระบุชื่อไม่ได้

“เชิญนั่ง”

เขาชี้เก้าอี้โลหะสองตัวที่มุมห้อง

ผู้สื่อข่าวสาวและตากล้องยืนนิ่งไม่ขยับ ใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธเคืองและหวาดระแวง

จวงหลี่กดปุ่มสีแดงบนแผงควบคุม

ผู้สื่อข่าวสาวและตากล้องรีบถอยหลังทันที พอตั้งสติได้ก็รีบสาวเท้าไปเค้นถามเขาอย่างร้อนใจ “นายทำอะไรน่ะ”

ไม่มีความผิดปกติเกิดขึ้นในห้องแล็บ ราวกับว่าปุ่มสีแดงที่ดูอันตรายไม่ทำงาน

ผู้สื่อข่าวสาวและตากล้องถอนหายใจยาวอย่างโล่งอก แล้วก็หันมามองหน้ากัน สีหน้าเต็มไปด้วยความดูแคลน ดูเอาเถอะ เจ้าบ้านี่สร้างสถานการณ์อีกแล้ว! เล่นละครเก่งเหลือเกิน

จวงหลี่ไม่สนใจท่าทีและความคิดของสองคนนี้ที่มีต่อเขา เขากดปุ่มสีเขียวด้านข้าง ครั้งนี้ห้องแล็บเริ่มมีการเคลื่อนไหว

เพดานโลหะด้านบนค่อยๆ เปิดออก โปรเจกเตอร์สองสามเครื่องเคลื่อนลงมา แสงที่ส่องออกมาจากแต่ละเครื่องผสานกันฉายภาพโฮโลแกรมสีแดงเพลิง

ผู้สื่อข่าวสาวและตากล้องเห็นอย่างนั้นก็เปล่งเสียงออกมาอย่างตกตะลึง

“นี่มันดวงอาทิตย์นี่!”

ถูกต้อง ภาพดวงดาวสีแดงเพลิงที่ฉายอยู่ก็คือดวงอาทิตย์ที่มนุษย์พึ่งพาในการดำรงชีวิต มันคอยปล่อยแสงสว่างและความร้อน แสงที่เจิดจ้าเกินพิกัดทำให้คนที่จ้องมองตรงๆ แสบตา

แต่ที่แปลกก็คือดาวฤกษ์ร้อนระอุที่ใครก็ไม่อาจเข้าใกล้กลับถูกวงแหวนโลหะห้าหกวงล้อมรอบ ราวกับเป็นอัญมณีสีแดงที่ซ่อนอยู่ในจี้ห้อยคอแบบเปลือยเปล่าไม่มีผิด

วงแหวนโลหะที่ล้อมรอบดวงอาทิตย์อยู่ก็คือไดสันสเฟียร์ที่เล่าลือ โดยเอาแผ่นพลังงานมาเชื่อมต่อกันทีละแผ่นๆ แล้วก็คอยรับพลังงานจากแสงอาทิตย์ หลังจากนั้นก็ส่งพลังงานไปยังดาวอังคาร

วิศวกรรมล้ำยุคยิ่งใหญ่ที่เปลี่ยนชะตากรรมของมนุษยชาตินี้ไม่ใช่สิ่งแปลกใหม่สำหรับผู้ชมในช่องถ่ายทอดสด พอได้เห็นมัน ทุกคนต่างก็ชื่นชมสรรเสริญ

[ไดสันสเฟียร์!]

[งดงาม!]

[ความหวังของมวลมนุษย์!]

“ไม่ใช่ มันคือภัยพิบัติต่อมนุษย์ต่างหาก” จวงหลี่จ้องมองคอมเมนต์เต็มจอ แล้วเอ่ยปากพูดทีละคำๆ อย่างเยือกเย็น

“ขอเตือนไว้ก่อนนะ อย่ามาพูดพล่อยๆ ไม่งั้นฉันตบปากนายแน่!” เสียงแหลมสูงของผู้สื่อข่าวสาวเสียดหูของผู้ชม แต่ทุกคนก็สนับสนุนเธอ

แม้แต่นายพลฟอร์ดผู้สุขุมก็ยังพูดพร้อมกับรอยยิ้มเล็กๆ

“สาวผมทองคนนี้มีอุดมการณ์มาก”

ดร.จอห์นจ้องมองจวงหลี่ตาไม่กะพริบ แต่เขาไม่พูดอะไรเลย

จวงหลี่ใช้ปลายนิ้วซีดขาวและเรียวยาวชี้ภาพกลางอากาศ “ทำไมผมถึงบอกว่างานวิศวกรรมนี้เป็นภัยพิบัติต่อมนุษย์น่ะเหรอ เพราะทฤษฎีสี่มิติที่ปวงกาเร จอห์นขโมยไปจากผมมันไม่สมบูรณ์ไงล่ะ”

จอภาพโฮโลแกรมว่างเปล่าปรากฏขึ้นตรงหน้าจวงหลี่ ปลายนิ้วของเขาเลื่อนไปเลื่อนมาบนจอภาพอย่างรวดเร็ว เขียนสูตรคณิตศาสตร์ที่ล้ำลึกและซับซ้อนบนนั้น

ไม่มีใครเข้าใจความหมายของสูตรเหล่านี้ คำตำหนิด่าทอเต็มจอยังคงดำเนินต่อไป

แต่เสียงว่ากล่าวมุ่งร้ายเหล่านั้นกลับไม่ส่งผลต่อความคิดของจวงหลี่เลยแม้แต่น้อย

เขาพูดอย่างเร็วรุดและแจ่มชัด “ทำไมผมถึงบอกว่าทฤษฎีชุดนี้ไม่สมบูรณ์น่ะเหรอ เพราะตอนที่ผมอายุสิบสี่ ผมยังรู้จักจักรวาลไม่ลึกซึ้ง”

พอฟังมาถึงตรงนี้ นายพลฟอร์ดที่นั่งอยู่หน้าจอก็หัวเราะดูแคลน “หมอนี่กล้าพูดว่าทฤษฎีของคุณไม่สมบูรณ์ แถมยังพูดอีกว่าคุณรู้จักจักรวาลไม่ลึกซึ้ง ช่างเป็นคนโง่เขลาที่เหิมเกริมจริงๆ!”

เพิ่งพูดจบ ชื่อสีทองเป็นประกายก็ปรากฏขึ้นในช่องถ่ายทอดสด นั่นเป็นชื่อของชามานอฟ เป็นนักวิชาการผู้ยิ่งใหญ่ซึ่งความสามารถด้านการวิจัยเป็นรองแค่ดร.จอห์นเท่านั้น

ชามานอฟพูดอย่างตรงไปตรงมา [ถ้าบอกว่าดร.จอห์นรู้จักจักรวาลไม่ลึกซึ้งพอ อย่างนั้นพวกเราคงจะละอายใจจนตรอมใจตายเพราะอับอายกันหมดแล้ว! ทฤษฎีคณิตศาสตร์ของเขาเป็นเหมือนหน้าต่างสู่อารยธรรมระดับต่อไป หรืออาจจะสูงกว่านั้น เขาคือผู้กอบกู้โลกอย่างแท้จริง ไม่มีอะไรให้เคลือบแคลง ฉันขอเตือนให้นายหยุดการกล่าวร้ายเขาเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นนายจะได้รับโทษทางกฎหมาย!]

คำพูดนี้ใส่เอฟเฟกต์เปล่งแสงระยิบระยับไว้ แถมยังเปลี่ยนเป็นข้อความเสียงอัตโนมัติด้วย ซึ่งเป็นเสียงของชามานอฟตัวจริง ดูเหมือนว่าเขาจะโกรธจัด

แต่ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นบุคคลสำคัญขนาดนี้ก็ไม่อาจรบกวนความคิดของจวงหลี่ได้เลย นิ้วเรียวยาวของเขายังคงเคลื่อนที่ขึ้นๆ ลงๆ บนจอภาพ เขียนสูตรที่ซับซ้อน ซึ่งเป็นสูตรพื้นฐานในทฤษฎีเรขาคณิตสี่มิติที่ดร.จอห์นเสนอนั่นเอง

สูตรชุดนี้ได้ผ่านการพิสูจน์จากนักวิทยาศาสตร์ทั่วโลกมาแล้ว ผลลัพธ์ที่ได้พิสูจน์แล้วว่าการหาจุดพิกัดในปริภูมิสามมิติ แล้วเชื่อมต่อกับปริภูมิสี่มิติด้วยพิกัดนี้สามารถทำได้

จวงหลี่กำลังคำนวณและพิสูจน์สูตรชุดนี้ ซึ่งครึ่งแรกนั้นตรงกับการพิสูจน์ของเหล่านักวิทยาศาสตร์ทั้งหลาย อยางน้อยก็เป็นหลักฐานให้เห็นแล้วว่าความรู้ด้านคณิตศาสตร์ของเขายอดเยี่ยมมาก

ภาพที่เห็นทำให้ชามานอฟถอนใจอย่างเสียดาย “น่าเสียดาย เดิมทีนายก็เป็นเมล็ดพันธุ์ที่ดีอยู่หรอก”

นายพลฟอร์ดที่อยู่อีกฟากหนึ่งของเครือข่ายอินเทอร์เน็ตก็ส่ายหน้า “เขาพอจะมีความรู้อยู่บ้างจริงๆ นั่นแหละ เสียดายที่ไม่ได้ใช้ให้ถูกที่”

ดร.จอห์นได้แต่ยิ้ม สีหน้าของเขาเริ่มซีด

ผู้สื่อข่าวสาวไม่รู้ว่าจวงหลี่คิดจะทำอะไรกันแน่ แต่เพื่อเรตติ้ง เธอจึงไม่ได้ขัดจังหวะเขา

ส่วนตากล้องนั้นอยากขยับเข้าหาจวงหลี่ แต่กลับถูกม่านพลังงานกั้นขวางให้อยู่ห่างจากแผงควบคุม

เห็นได้ชัดว่าปุ่มสีแดงก่อนหน้านี้ไม่ได้ใช้เพื่อการโจมตี แต่ใช้เพื่อป้องกัน

ตากล้องเริ่มร้อนใจ มือซ้ายแอบลูบบั้นเอว

จวงหลี่คำนวณและแก้โจทย์อย่างรวดเร็วเต็มจอภาพโฮโลแกรม และพูดกระหยิ่มยิ้มย่อง “มาถึงตรงนี้ ทฤษฎีชุดนี้ดูเหมือนถูกต้องทั้งหมด แต่ตอนนั้นระบบความคิดของผมถูกจำกัด จึงคิดไม่ถึงว่าในปริภูมิสี่มิติ อัตราความเร็วของแสงนั้นไม่ใช่ค่าคงที่สูงสุดที่ไม่ว่าอะไรก็เร็วกว่ามันไม่ได้

“ดังนั้นสูตรพื้นฐานของทฤษฎีเรขาคณิตสี่มิติผิดตั้งแต่ต้นแล้ว!” จวงหลี่เดินวนไปวนมาหน้าจอภาพที่เต็มไปด้วยสูตรยุบยับ แล้วก็หยุดที่ตำแหน่งเริ่มต้น หลังจากนั้นก็ขยับปลายนิ้วเบาๆ วงตัว C ในสูตรพื้นฐาน

ในสูตรนี้ตัว C เขียนแทนอัตราความเร็วของแสง ทุกผลลัพธ์การคำนวณของทฤษฎีเรขาคณิตสี่มิติล้วนมาจากนิยาม c0 = 299792.458km/s ทั้งนั้น

ชามานอฟที่คิดจะเกลี้ยกล่อมให้จวงหลี่หยุดมือเงียบไปทันใด

นายพลฟอร์ดยังคงหัวเราะเยาะเย้ยเขา

บนหน้าผากของดร.จอห์นพลันมีเหงื่อซึม

ผู้ชมที่ไม่มีความรู้ด้านคณิตศาสตร์พ่นคำด่าใส่จวงหลี่ไม่หยุด มีแต่คำหยาบคายและรุนแรงทั้งนั้น พวกเขาไม่เข้าใจว่าสถานการณ์ในตอนนี้คืออะไรกันแน่

จวงหลี่ขีดฆ่าตัว C ในสูตรแล้วพูดต่อไป “ในทฤษฎีของฉัน แนวคิดที่สำคัญที่สุดก็คือ C คือตัวแปรไม่ใช่ค่าคงที่ ในปริภูมิสี่มิติ C คืออัตราความเร็วของแสงที่เปลี่ยนแปลงค่าตามสถานการณ์ ซึ่งก็แปลว่าวัตถุสี่มิติจะไม่ถูกผูกมัดด้วยกาลอวกาศ สามารถเดินทางข้ามกระแสเวลาที่ยาวไกลได้อย่างอิสระ”

เดิมทีเขาตั้งใจจะเขียนสูตรคำนวณค่าตัวแปร C ออกมา แต่พอเขียนสัญลักษณ์คณิตศาสตร์ไปได้ครึ่งเดียวก็ลบทิ้ง แล้วพูดอย่างเย็นชา “ต้องเพิ่มสูตรหาค่าตัวแปร C เข้าไป ทฤษฎีชุดนี้ถึงจะสมบูรณ์ และควรเรียกมันว่าทฤษฎีมิติขั้นสูง จากปริภูมิสามมิติก้าวกระโดดไปยังปริภูมิมิติที่สูงกว่า คือกุญแจเปิดประตูมิติเวลานั่นเอง”

พูดมาถึงตรงนี้ มุมปากของจวงหลี่ก็ชี้ขึ้น เขาแสยะยิ้มเย้ยหยัน “ทฤษฎีสี่มิติมันคืออะไรกันแน่”

“ก็เหมือนในทฤษฎีสนามรวมของจักรวาล ท้ายที่สุดแล้วเส้นคู่ขนานสองเส้นต้องมาบรรจบกันที่ใดที่หนึ่ง ในทฤษฎีมิติขั้นสูงของฉัน มิติต่างๆ และโลกคู่ขนานต่างก็มีจุดตัดกัน แม้จะแยกออกจากกันแต่ก็มีจุดตัดที่เชื่อมโยงให้รวมกันเป็นหนึ่งเดียว”

“แค่คำนวณหาตำแหน่งจุดตัดก็จะได้พิกัดของปริภูมิมิติที่สูงกว่า พวกเราก็สามารถข้ามสิ่งกีดขวางระหว่างมิติไปยังอีกโลกหนึ่ง เมื่อยืนบนพื้นฐานของทฤษฎีนี้พวกคุณถึงจะสามารถสร้างไดสันสเฟียร์ได้โดยใช้ทรัพยากรน้อยที่สุด”

จวงหลี่ชี้ภาพดวงอาทิตย์บนจอโฮโลแกรม และอธิบายต่อ “หากต้องการครอบดวงอาทิตย์ทั้งดวง เส้นผ่าสูงกลางของไดสันสเฟียร์จะต้องมีความยาวสองร้อยล้านกิโลเมตร ปริมาณทรัพยากรที่ต้องใช้สูงถึง 2x10²⁷ ตัน น้ำหนักของทรัพยากรที่ต้องใช้ทั้งหมดสูงกว่าน้ำหนักรวมของดวงอาทิตย์ทั้งดวง ความก้าวหน้าทางเทคโนโลยีของมนุษย์ ณ ปัจจุบันยังทำไม่ได้”

“แต่พวกเราทำสำเร็จแล้ว! ดร.จอห์นทำได้!” ผู้สื่อข่าวสาวรีบคัดค้านทันใด ผู้ชมในช่องถ่ายทอดสดก็ส่งเสียงเชียร์ดร.จอห์นกันยกใหญ่ แล้วก็พ่นข้อความโจมตีจวงหลี่

โง่เง่า ดักดาน ขยะ และคำหยาบคายมากมายล้นทะลักหน้าจอ

จวงหลี่เดินผ่านสัญลักษณ์ทางคณิตศาสตร์ที่เบียดเสียดกันอย่างช้าๆ แล้วค่อยเอ่ยปากอธิบายต่อ “ใช่น่ะสิ พวกคุณคิดว่าทำได้แล้ว ทฤษฎีสี่มิติที่ปวงกาเร จอห์นขโมยไปจากผมทำให้แถบเมอบิอุสและขวดไคลน์ทำได้จริง”

“แถบเมอบิอุสมีแค่ด้านเดียว ขวดไคลน์ก็มีพื้นผิวต่อเนื่องไม่แยกด้านในและด้านนอก เมื่อสร้างไดสันสเฟียร์ด้วยรูปทรงเรขาคณิตสี่มิติสองประเภทนี้ น้ำหนัก ปริมาตร และพื้นที่ของไดสันสเฟียร์ก็จะลดลงมหาศาล จากจินตนาการกลายเป็นสิ่งก่อสร้างที่ยิ่งใหญ่ในความเป็นจริง”

“แต่เนื่องจากสูตรพื้นฐานผิด จึงเกิดความผิดพลาดในการเลือกจุดต่อที่ 789509 ในช่วงที่ห้า”

จวงหลี่เดินมาหยุดตรงหน้าภาพดวงอาทิตย์ ปลายนิ้วลากไปตามเส้นหนึ่งของไดสันสเฟียร์ และชี้จุดเชื่อมต่อบนกระดานพลังงานอย่างแม่นยำ

“พิกัดที่ผิดพลาดไม่สามารถต้านทานคลื่นกระแทกอย่างรุนแรงซึ่งเกิดจากเส้นแรงแม่เหล็กจากปฏิกิริยาอาร์เมเจอร์รีแอกชัน ท้ายที่สุดก็จะเกิดความเสียหายทีละจุดๆ โดยเริ่มต้นจากตรงนี้”

คำพูดของจวงหลี่ล้ำลึกและชวนให้งุนงง แน่นอนว่าผู้ชมที่ไม่มีความรู้ด้านนี้ต่างก็เอือมระอากับข้อสรุปของเขา

ดร.ชามานอฟส่ายหน้าพร้อมกับพึมพำเบาๆ “เด็กน้อย นายควรเอาหลักฐานออกมาพิสูจน์ ควรเขียนสูตรคำนวณค่าตัวแปร C ออกมา ให้นักวิทยาศาสตร์ทุกท่านพิสูจน์ ไม่อย่างนั้นชาตินี้ก็ไม่มีใครเชื่อคำพูดของนายหรอก”

“ทำไมผมต้องเขียนสูตรที่สมบูรณ์ออกมาด้วยล่ะ ผมจะได้ประโยชน์อะไร” จวงหลี่หยีดวงตาที่เรียวยาวคู่นั้น และย้อนถามอย่างเย็นชา

ดร.จอห์นที่คอยเฝ้าดูผ่านอีกฟากของเครือข่ายอินเทอร์เน็ตแอบถอนหายใจเบาๆ แค่จวงหลี่ไม่งัดหลักฐานออกมา ทุกสิ่งที่พูดออกไปเมื่อครู่ก็เป็นเพียงขยะไร้ค่าเท่านั้น

นายพลฟอร์ดขำพรวด “ความโง่เขลาและความเหิมเกริมของจวงหลี่เกินกว่าที่ผมจินตนาการซะอีก เขาคิดว่าแค่คำพูดเลอะเทอะไม่กี่คำจะโจมตีคุณได้รึไง ผมจะโทรไปที่หน่วยรักษาความปลอดภัยเดี๋ยวนี้ ให้คนไปจับตัวเขา”

ยังพูดไม่ทันจบ ในช่องถ่ายทอดสดก็มีบัญชีสีทองอร่ามโผล่มาสองสามบัญชี ได้แก่ ดร.เดปป์ ดร.อีเบิร์ต และดร.แชตแมน พวกเขาเป็นปรมาจารย์ด้านคณิตศาสตร์ซึ่งใครต่างก็ยอมรับ

ดร.เดปป์หัวเราะเยาะเย้ย [ฉันเห็นว่าการคำนวณและการสรุปของนายผิดมหันต์!]

ดร.อีเบิร์ตตำหนิติเนียน [อย่าทำเรื่องน่าอายอีกเลย นายไม่มีทางเอาชนะพ่อบุญธรรมของนายได้หรอก!]

ดร.แชตแมนพ่นคำด่าไปตรงๆ [รีบไสหัวไปจากสายตาของฉันเดี๋ยวนี้ แกมันไอ้กระจอกอกตัญญู! คนอย่างแกทำให้นักวิทยาศาสตร์แปดเปื้อน!]

ท่าทีของนักวิชาการผู้ทรงอิทธิพลทั้งสามบอกให้รู้ว่าการแก้โจทย์ของจวงหลี่นั้นเลอะเทอะเชื่อถือไม่ได้ ผู้ชมในช่องถ่ายทอดสดจึงเริ่มก่นด่าอย่างรุนแรง คำพูดมุ่งร้ายทุกคำบนโลกถูกหยิบเอามาพ่นใส่จวงหลี่

ผู้สื่อข่าวสาวเปลี่ยนโหมดข้อความอักษรเป็นโหมดข้อความเสียง และปรับระดับเสียงให้สูงขึ้นจนดังก้องทั่วห้องแล็บ การโจมตีทางประสาทประเภทนี้ ไม่ว่าใครก็ต้องแตกสลายทั้งนั้น

แต่พอเข้าหูซ้ายของจวงหลี่มันก็ทะลุออกจากหูขวาทันที เขาเดินกลับมาที่แผงควบคุม นั่งลงบนเก้าอี้นุ่มๆ มือสองข้างจับหัวเข่า ดวงตาเรียวแหลมชี้ขึ้นปิดสนิท ราวกับกำลังรอคอยบางอย่าง

เหนือหัวของเขามีจอภาพปรากฏขึ้นกะทันหัน ตัวเลขสีแดงกลุ่มหนึ่งกำลังกะพริบไม่หยุด - 00:10 00:09 00:08……

“นี่มันอะไรกัน” ผู้สื่อข่าวสาวพึมพำ

นายพลฟอร์ดที่ดูอยู่หน้าจออีกฟากหนึ่งหัวเราะแดกดัน “คิดจะมาไม้ไหนอีก แต่ก็ไม่เป็นไร อีกเดี๋ยวตำรวจก็จะเจอตัวเขา แล้วคุมตัวกลับมาแล้ว ผมจะให้เขามารับการพิพากษาจากมนุษย์ทุกคน แล้วก็จับเขาไปขังไว้ในแคปซูลลอยแล้วส่งไปยังที่ที่ไกลโพ้นในจักรวาล เขาจะได้สำนึกผิดท่ามกลางความมืดมิดและเดียวดายไร้ขอบเขต กากเดนต่ำต้อยอย่างเขาจะบังอาจดูหมิ่นวีรบุรุษผู้กอบกู้โลกไม่ได้!”

ดร.จอห์นพยายามฉีกยิ้มเกลี้ยกล่อมอีกฝ่าย “ลองให้โอกาสเขาดูสักครั้ง...”

ประโยคนี้ยังพูดไม่จบ ภาพโฮโลแกรมดวงอาทิตย์ก็เกิดปรากฏการณ์ประหลาด

กระดานพลังงานของไดสันสเฟียร์ที่ปลายนิ้วของจวงหลี่จี้บอกพิกัดอย่างแม่นยำเกิดระเบิดกะทันหัน แล้วกระดานพลังงานสองฝั่งของจุดต่อนี้ก็เริ่มระเบิดและร่วงหล่น

ไดสันสเฟียร์ที่มีโครงสร้างสมบูรณ์แตกสลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยภายในไม่กี่วินาทีสั้นๆ เศษเหล่านั้นกระเด็นกระจายไปทั่วจักรวาล บ้างก็ลอยหายไปไกล บ้างก็ถูกเปลวเพลิงของดวงอาทิตย์เผาไหม้กลายเป็นจุล

“พิกัดที่ผิดพลาดไม่สามารถต้านทานคลื่นกระแทกอย่างรุนแรงซึ่งเกิดจากเส้นแรงแม่เหล็กจากปฏิกิริยาอาร์เมเจอร์รีแอกชัน ท้ายที่สุดก็จะเกิดความเสียหายทีละจุดๆ โดยเริ่มต้นจากตรงนี้” (I) นี่คือคำพูดของจวงหลี่

และในเวลานี้คำพูดประโยคนี้ก็ดังกังวานอยู่ในหัวของนักวิทยาศาสตร์ทุกคนราวกับเป็นเสียงระฆังมรณะ

ช่องถ่ายทอดสดที่เต็มไปด้วยคำด่าท่อเงียบสงัดกะทันหัน

นาฬิกาจับเวลาที่ลอยอยู่เหนือหัวของจวงหลี่ก็นับถอยหลังจนหมดเวลาแล้ว——00:00