อันที่จริง

หลินหลางมิได้ต่างจากทุกคนในตำหนักใน

ข้ากลัวสูญเสียความโปรดปราน

กลัวท่านมิแยแสข้า

กลัวท่านหมางเมิน

กลัวท่านไม่พอใจ

กลัวความแก่ชรา

กลัวโรคภัย

กลัวความตาย...

กลัวว่า...

จะมิได้พบท่านอีก

——หลินหลาง

นางมิใช่ฝีหนองของเสวียนเยี่ย

นางเป็นชีวิตของเสวียนเยี่ย

——เสวียนเยี่ย

หลินหลาง...หลินหลาง...

ชื่อนี้

ร้องเรียกอยู่ในใจเป็นพันเป็นหมื่นหน

ไฉนเลยจะสามารถลืมเลือน

ไฉนเลยจะสามารถปล่อยให้คลาดคลา

ไปต่อหน้าต่อตาอีกครั้ง...

ต่อให้รู้แก่ใจว่าไม่มีหวัง

เขาก็ยังวาดหวัง

ว่าอาจมีปาฏิหาริย์

——หรงรั่ว